Pewnie też większość wie, że całe życie pracował na pełnych obrotach, pracował zdecydowanie za dużo, prawie nie odpoczywał, za mało spał…

Ja mogę tylko wyrazić swoją radość, że nasze drogi życiowe się przecięły, że miałem sporo okazji do rozmów, głównie podczas wspólnych podróży do Warszawy (na które często ruszał prosto ze szpitala, po nieprzespanej nocy…, a z drogi i tak dzwonił do szpitala pytając o stan pacjentów), także że kiedyś zaproponował, żebyśmy mówili sobie po imieniu…

Do końca był aktywny i wierzył, tak przynajmniej zapewniał, że jeszcze wiele ma do zrobienia.

Profesorze Drogi, to nie jest prawda, że nie ma ludzi niezastąpionych…

Bez Ciebie już nie będzie tak samo…

*

Wyrazy współczucia dla rodziny.